Foto: grootsneek.nl De koppen bij elkaar
Weer een krant die kopt over een stalbrand. De zoveelste al. Duizenden varkens. Tienduizenden kippen. Honderden koeien.
De ene krantenkop is minstens zo erg als de andere.
Weer duizenden dieren dood. Levend verbrand.
Ik stel me een stal voor met veel rookontwikkeling, vuur, vlammen, een ondraaglijke hitte. In paniek geraakte dieren, die kakelen, knorren, schreeuwen, loeien, om hulp. Hulp die niet of te laat komt. Om water, om verkoeling. Om te mogen leven. Maar het blijft uit.
Deze dood sterven zij, met duizenden tegelijk. Een gruwelijke verbrandingsdood.
Geld tegenover levens
Als te zien is hoe brandweerlieden de geraamtes nablussen van wat voorheen een stal was, wordt de schade zichtbaar. Tragisch. De geur is verschrikkelijk, maar dat ervaren we niet via de foto's en de media. In interviews spreekt men over “een miljoenen-schade” of “de schade loopt in de tonnen”. Wat me door merg en been gaat.
Nee... De schade is 10.000 kippen. Duizenden koeien. 5.000 varkens. De schade is niet in geld uit te drukken. Het gaat namelijk niet om het geld, het gaat om verloren levens. De dieren hadden net zoveel recht om te leven als jij en ik.
Het besef lijkt er niet te zijn dat dieren voor óns gemak in deze stallen staan.
Omdat wij hun melk willen drinken. Omdat wij hun vlees willen eten. Omdat wij zelf geen enkel dier kunnen of willen verzorgen om het vervolgens te slachten. Dat doen we niet. Zo zijn we niet.
Nee we laten dat over aan anderen en smullen er vervolgens van. De boeren moeten de dieren voeren, verzorgen, vetmesten en aan het abattoir verkopen om ze daar op onwaardige wijze aan hun eind te laten komen. Dat doen we niet zelf natuurlijk. Waarom? Omdat wij ons lapje vlees op ons bord willen, zonder knagend geweten, zonder bebloede handen. Omdat wij ons eitje willen. Omdat wij ons glaasje melk willen.
Verantwoording
Maar dragen wij door deze gemakzucht dan geen enkele verantwoording voor de veiligheid van deze dieren? Wij willen niet verantwoordelijk zijn voor de dood die gestorven is in de uitgebrande en verwoeste stal, maar helaas: Wij zijn daarvoor wél verantwoordelijk.
Wij als mensen staan dit toe. Wij, als consument in dit geval, betalen gewoon voor ons vlees, liefst in de aanbieding. Maar bekommeren ons niet om hoe de levens geleefd zijn van dat wat op ons bord ligt. Wij zijn allen verantwoordelijk voor elk gestorven dier in die stal. Voor elke pijn die daar gevoeld is. Want wij als mens, als consument, als dierenliefhebber, als weldenkend wezen, horen ervoor te zorgen dat áls er al zoveel dieren tegelijk in een ruimte aanwezig zijn, zij daar in alle veiligheid horen te staan.
Verplicht stellen sprinklerinstallaties
Het verplicht maken van bijvoorbeeld een sprinklerinstallatie zal hiertoe al bijdragen.
Het zou een mooi begin zijn om dit als verplichting in te stellen voor alle stallen, ongeacht de hoeveelheid dieren of de grootte van de stallen. De boeren willen niet opdraaien voor de prijs van de sprinklerinstallaties. De consument wil het ook niet. Maar tegelijk wil ook niemand verantwoordelijk zijn voor wat er fout gaat.
Stel dat we 20 cent per afname meer zouden betalen en er op deze manier voor zouden zorgen dat de dieren wel veilig staan? Dat er niet meer zoveel dieren tegelijk slachtoffer worden van het menselijk falen, van de menselijke arrogantie? Zou dat het einde van de wereld zijn? Of zouden we dat er voor over hebben?
Als we onze eigen koeien zouden melken, onze eigen kippen zouden houden, onze eigen eieren zouden rapen, zouden we dan wel zorgen dat ons erf en onze dieren beschermd zouden zijn? Ik denk het wel. Want onze eigen kinderen brengen we bij voorkeur ook naar een iets duurder kinderdagverblijf, met goede recensies, dan bij een goedkoper kinderdagverblijf waarvan we weten dat ze niet garant staan voor veiligheid.
Ook deze dieren, zijn onze dieren. Zij leven ook op deze wereld. In een wereld die de mens heeft gecreëerd.
Zij kiezen er niet voor, zij leven hun leven om het onze aangenamer te maken.
Uit de brand helpen
Als consument zijn wij het de dieren verplicht om hier zorg voor te dragen, ons er hard voor te maken.
Laten we ons hard maken voor in elk geval het verplicht stellen van een sprinklerinstallatie, wat veel leed zal voorkomen. Als het allemaal dan echt bekostigd moet worden via de consument, maakt die 20 cent werkelijk uit voor onze portemonnee? Is die 20 cent ons meer waard dan de dood die voor ons gemak gestorven wordt?
Laten we het erop houden dat we met een kleine bijdrage de dieren uit de brand kunnen helpen. Het is een brandend verlangen om deze diertjes een veilig onderkomen te geven.
Tekst: © Wal-Note 2015
Foto: grootsneek.nl
Weer een krant die kopt over een stalbrand. De zoveelste al. Duizenden varkens. Tienduizenden kippen. Honderden koeien.
De ene krantenkop is minstens zo erg als de andere.
Weer duizenden dieren dood. Levend verbrand.
Ik stel me een stal voor met veel rookontwikkeling, vuur, vlammen, een ondraaglijke hitte. In paniek geraakte dieren, die kakelen, knorren, schreeuwen, loeien, om hulp. Hulp die niet of te laat komt. Om water, om verkoeling. Om te mogen leven. Maar het blijft uit.
Deze dood sterven zij, met duizenden tegelijk. Een gruwelijke verbrandingsdood.
Geld tegenover levens
Als te zien is hoe brandweerlieden de geraamtes nablussen van wat voorheen een stal was, wordt de schade zichtbaar. Tragisch. De geur is verschrikkelijk, maar dat ervaren we niet via de foto's en de media. In interviews spreekt men over “een miljoenen-schade” of “de schade loopt in de tonnen”. Wat me door merg en been gaat.
Nee... De schade is 10.000 kippen. Duizenden koeien. 5.000 varkens. De schade is niet in geld uit te drukken. Het gaat namelijk niet om het geld, het gaat om verloren levens. De dieren hadden net zoveel recht om te leven als jij en ik.
Het besef lijkt er niet te zijn dat dieren voor óns gemak in deze stallen staan.
Omdat wij hun melk willen drinken. Omdat wij hun vlees willen eten. Omdat wij zelf geen enkel dier kunnen of willen verzorgen om het vervolgens te slachten. Dat doen we niet. Zo zijn we niet.
Nee we laten dat over aan anderen en smullen er vervolgens van. De boeren moeten de dieren voeren, verzorgen, vetmesten en aan het abattoir verkopen om ze daar op onwaardige wijze aan hun eind te laten komen. Dat doen we niet zelf natuurlijk. Waarom? Omdat wij ons lapje vlees op ons bord willen, zonder knagend geweten, zonder bebloede handen. Omdat wij ons eitje willen. Omdat wij ons glaasje melk willen.
Verantwoording
Maar dragen wij door deze gemakzucht dan geen enkele verantwoording voor de veiligheid van deze dieren? Wij willen niet verantwoordelijk zijn voor de dood die gestorven is in de uitgebrande en verwoeste stal, maar helaas: Wij zijn daarvoor wél verantwoordelijk.
Wij als mensen staan dit toe. Wij, als consument in dit geval, betalen gewoon voor ons vlees, liefst in de aanbieding. Maar bekommeren ons niet om hoe de levens geleefd zijn van dat wat op ons bord ligt. Wij zijn allen verantwoordelijk voor elk gestorven dier in die stal. Voor elke pijn die daar gevoeld is. Want wij als mens, als consument, als dierenliefhebber, als weldenkend wezen, horen ervoor te zorgen dat áls er al zoveel dieren tegelijk in een ruimte aanwezig zijn, zij daar in alle veiligheid horen te staan.
Verplicht stellen sprinklerinstallaties
Het verplicht maken van bijvoorbeeld een sprinklerinstallatie zal hiertoe al bijdragen.
Het zou een mooi begin zijn om dit als verplichting in te stellen voor alle stallen, ongeacht de hoeveelheid dieren of de grootte van de stallen. De boeren willen niet opdraaien voor de prijs van de sprinklerinstallaties. De consument wil het ook niet. Maar tegelijk wil ook niemand verantwoordelijk zijn voor wat er fout gaat.
Stel dat we 20 cent per afname meer zouden betalen en er op deze manier voor zouden zorgen dat de dieren wel veilig staan? Dat er niet meer zoveel dieren tegelijk slachtoffer worden van het menselijk falen, van de menselijke arrogantie? Zou dat het einde van de wereld zijn? Of zouden we dat er voor over hebben?
Als we onze eigen koeien zouden melken, onze eigen kippen zouden houden, onze eigen eieren zouden rapen, zouden we dan wel zorgen dat ons erf en onze dieren beschermd zouden zijn? Ik denk het wel. Want onze eigen kinderen brengen we bij voorkeur ook naar een iets duurder kinderdagverblijf, met goede recensies, dan bij een goedkoper kinderdagverblijf waarvan we weten dat ze niet garant staan voor veiligheid.
Ook deze dieren, zijn onze dieren. Zij leven ook op deze wereld. In een wereld die de mens heeft gecreëerd.
Zij kiezen er niet voor, zij leven hun leven om het onze aangenamer te maken.
Uit de brand helpen
Als consument zijn wij het de dieren verplicht om hier zorg voor te dragen, ons er hard voor te maken.
Laten we ons hard maken voor in elk geval het verplicht stellen van een sprinklerinstallatie, wat veel leed zal voorkomen. Als het allemaal dan echt bekostigd moet worden via de consument, maakt die 20 cent werkelijk uit voor onze portemonnee? Is die 20 cent ons meer waard dan de dood die voor ons gemak gestorven wordt?
Laten we het erop houden dat we met een kleine bijdrage de dieren uit de brand kunnen helpen. Het is een brandend verlangen om deze diertjes een veilig onderkomen te geven.
Tekst: © Wal-Note 2015
Foto: grootsneek.nl
RSS Feed
