Olifant Tong Teh met Louise Rogerson In 2003 ging ik dan eindelijk naar Thailand. Dit op aanraden van veel mensen die ik tijdens mijn voorgaande reizen had ontmoet. En toen mijn oud buurman vertelde dat hij met zijn gezin ter nagedachtenis aan hun overleden zoon (mijn favoriete buurjongen toen ik een jaar of zes was) een reis door Thailand had gemaakt met als hoogtepunt een olifantentrektocht, toen wist ik het zeker. Ik ga ook. En ik wil ook olifanten zien (ik dacht oprecht niet na in welke hoedanigheid). Omdat ik niet alleen wilde reizen, ging ik met een groepsreis van Djoser. 15 Dagen rondreizen door het land van de glimlach....
Leuke groep mensen, mooi land en heerlijk eten. Elke dag volgepland met leuke typisch toeristische activiteiten, en toen eindelijk de olifantentrektocht van een uur. Daar had ik zo naar uitgekeken!
Eerst met een boot over de rivier langs prachtige ruïnes. We werden afgezet aan de andere kant van de oever waar we met auto's het bos inreden. En daar stonden ze. Zes prachtige indrukwekkende olifanten. Ik heb me zelden zo kwetsbaar en klein gevoeld, en vond het ontzettend spannend.
Op het moment dat ik op haar rug zat, voelde ik eerst een soort van 'Wow! wat is ze mooi en wat is dit bijzonder!'. Haar huid zo ruw, haar haren zo stug, de kleine vriendelijke ogen aan de zijkant van haar hoofd. Een dier zo imposant dat het uitnodigt om dichtbij te willen zijn. Dit bijzondere gevoel ebde al snel weg toen ik zag dat ze een grote steekvlieg op haar hoofd niet weg kon slaan met haar slurf, dat ze niet mocht eten van de struiken die we passeerden, dat ze geen zand op haar rug kon gooien om haar huid te beschermen tegen de felle zon, dat ze in een afgevlakte routine haar route liep die ze duidelijk al vaak had gelopen en dat de mahout de haak op haar voorhoofd liet rusten waar haar huid licht roze van kleur was. Net als haar wangen met beiden een ronde licht roze verkleuring, littekenweefsel leerde ik later, waar de haak af en toe zachtjes tegenaan werd gedrukt zodat ze haar hoofd naar links of rechts bewoog. Dat allemaal voelde helemaal niet goed. Het was ook geen hoogtepunt, maar een enorm besef moment. Het ritje op zich voelde niet zozeer als zielig, maar de hele ambiance erom heen voelde onprettig, verdrietig en saai. Nooit weer dacht ik. Dit doe ik nooit weer.
Bij thuiskomst heb ik gezworen nooit meer naar Thailand toe te gaan met al zijn dierenleed. Totdat ik 4 jaar later de documentaire Return to the Wild zag, over olifanten toerisme in Thailand en het redden van de twee olifanten Sri Nuan en Dok Ngeon. Toen viel bij mij het kwartje. Nu begreep ik waarom ik mijn ritje kon maken, waarom zij mij toeliet op haar rug te zitten, haar werk deed zonder tegen te stribbelen en waarom het zo verdrietig aanvoelde. De olifant waarop ik had gezeten was namelijk een gebroken olifant. Een 'tam' geslagen dier. En ik, ontwetende ik, had gebruik gemaakt van haar gebroken lichaam en geest.
Stel je een mooie volwassen olifant voor met aan haar zijde haar jong. Hij past niet meer onder haar buik en zal dus ouder dan een jaar zijn. Maar zeker nog jong want hij drinkt nog haar melk. Ik noem hem Tong Teh, wat goud betekent in het Thais. Tong Teh en zijn moeder komen net uit de rivier waar ze gewassen zijn en konden zwemmen. Twee mannen komen naar ze toe en leiden Tong Teh snel en onverwachts in een kleine kooiconstructie. Voordat de jonge Tong Teh beseft wat er gebeurt en hij kan protesteren zitten er al drie mannen op zijn rug. De andere twee sluiten razendsnel de kooi achter hem en binden zijn voor- en achterpoten vast met touwen. Tong Teh begint te roepen om zijn moeder. Hij is bang. Ontzettend bang. Hij kan geen kant op! En dan begint de pijn. De mannen beginnen te slaan met haken en stokken. Te steken met messen en spijkers. Zomaar uit het niets. Tegen zijn gevoelige enkels. Op zijn voorhoofd. Stokken worden keihard met de korte kant in zijn wangen geduwd. En in zijn oren. Links. Rechts. Hij schreeuwt het uit. Verzet zich. Probeert weg te komen. Hij laat zijn urine en ontlasting lopen. Angst. Pijn. Wegkomen lukt niet. Om de kooi heen staan mannen te schreeuwen, te joelen. Ze zitten bovenop hem. En ze blijven maar slaan. En slaan. En slaan......Uren gaat dit door. Eerst verzet hij zich nog, maar Tong Teh houdt het niet meer vol. Kan niet meer op zijn benen staan van de pijn en de angst. Omdat hij vast zit, kan hij niet gaan liggen en 'hangt' hij met zijn gebroken lijf tegen de kooi constructie aan. De touwen snijden in zijn enkels. Geen eten. Geen drinken. Geen moeder. Open wonden op zijn benen, op zijn slurf en in zijn gezicht. Af en toe wordt hij met rust gelaten, maar dan komen de mannen weer. En begint de afranseling opnieuw. Door zijn hele lijf voelt hij de pijn steeds heftiger worden. Dit gaat door totdat hij het echt niet meer vol kan houden. Na bijna een week geeft hij het op. Tong Teh verzet zich niet meer. Hij kan niet meer. En dan, op het moment dat alles lijkt verloren, op het moment dat hij zich overgeeft aan de afschuwelijke mishandelingen, krijgt hij eindelijk wat water. Zijn leven tot 'werk' olifant is begonnen.
Elke werk olifant, elke olifant in gevangenschap, elke olifant waar geld mee wordt verdiend is een gebroken ziel. Lam geslagen en hardhandig getraind. Afhankelijk gemaakt van zijn verzorger. Of zoals eigenaren vaak zo mooi zeggen: gedomesticeerd. 'De olifant is onderdeel van ons gezin. We houden van haar als van een eigen kind. Wij zijn haar familie.'
Het leed wat deze dieren wordt aangedaan is zo onvoorstelbaar groot dat het bijna lijkt alsof het niet waar kan zijn. Maar toch is het zo. Ik zie het elk jaar opnieuw tijdens mijn vrijwilligerswerk in Thailand. Het maakt niet uit of je een rit maakt, een circusshow bezoekt, 1 dag een mahout mag zijn of met zijn tienen 1 olifant wast. Deze olifanten zijn stuk voor stuk gebroken wilde dieren en dat is de reden dat jij dichtbij ze kan komen, ze aan kan raken, een unieke ervaring kan opdoen en de eigenaar hier (grof) geld mee kan verdienen.
Leuke groep mensen, mooi land en heerlijk eten. Elke dag volgepland met leuke typisch toeristische activiteiten, en toen eindelijk de olifantentrektocht van een uur. Daar had ik zo naar uitgekeken!
Eerst met een boot over de rivier langs prachtige ruïnes. We werden afgezet aan de andere kant van de oever waar we met auto's het bos inreden. En daar stonden ze. Zes prachtige indrukwekkende olifanten. Ik heb me zelden zo kwetsbaar en klein gevoeld, en vond het ontzettend spannend.
Op het moment dat ik op haar rug zat, voelde ik eerst een soort van 'Wow! wat is ze mooi en wat is dit bijzonder!'. Haar huid zo ruw, haar haren zo stug, de kleine vriendelijke ogen aan de zijkant van haar hoofd. Een dier zo imposant dat het uitnodigt om dichtbij te willen zijn. Dit bijzondere gevoel ebde al snel weg toen ik zag dat ze een grote steekvlieg op haar hoofd niet weg kon slaan met haar slurf, dat ze niet mocht eten van de struiken die we passeerden, dat ze geen zand op haar rug kon gooien om haar huid te beschermen tegen de felle zon, dat ze in een afgevlakte routine haar route liep die ze duidelijk al vaak had gelopen en dat de mahout de haak op haar voorhoofd liet rusten waar haar huid licht roze van kleur was. Net als haar wangen met beiden een ronde licht roze verkleuring, littekenweefsel leerde ik later, waar de haak af en toe zachtjes tegenaan werd gedrukt zodat ze haar hoofd naar links of rechts bewoog. Dat allemaal voelde helemaal niet goed. Het was ook geen hoogtepunt, maar een enorm besef moment. Het ritje op zich voelde niet zozeer als zielig, maar de hele ambiance erom heen voelde onprettig, verdrietig en saai. Nooit weer dacht ik. Dit doe ik nooit weer.
Bij thuiskomst heb ik gezworen nooit meer naar Thailand toe te gaan met al zijn dierenleed. Totdat ik 4 jaar later de documentaire Return to the Wild zag, over olifanten toerisme in Thailand en het redden van de twee olifanten Sri Nuan en Dok Ngeon. Toen viel bij mij het kwartje. Nu begreep ik waarom ik mijn ritje kon maken, waarom zij mij toeliet op haar rug te zitten, haar werk deed zonder tegen te stribbelen en waarom het zo verdrietig aanvoelde. De olifant waarop ik had gezeten was namelijk een gebroken olifant. Een 'tam' geslagen dier. En ik, ontwetende ik, had gebruik gemaakt van haar gebroken lichaam en geest.
Stel je een mooie volwassen olifant voor met aan haar zijde haar jong. Hij past niet meer onder haar buik en zal dus ouder dan een jaar zijn. Maar zeker nog jong want hij drinkt nog haar melk. Ik noem hem Tong Teh, wat goud betekent in het Thais. Tong Teh en zijn moeder komen net uit de rivier waar ze gewassen zijn en konden zwemmen. Twee mannen komen naar ze toe en leiden Tong Teh snel en onverwachts in een kleine kooiconstructie. Voordat de jonge Tong Teh beseft wat er gebeurt en hij kan protesteren zitten er al drie mannen op zijn rug. De andere twee sluiten razendsnel de kooi achter hem en binden zijn voor- en achterpoten vast met touwen. Tong Teh begint te roepen om zijn moeder. Hij is bang. Ontzettend bang. Hij kan geen kant op! En dan begint de pijn. De mannen beginnen te slaan met haken en stokken. Te steken met messen en spijkers. Zomaar uit het niets. Tegen zijn gevoelige enkels. Op zijn voorhoofd. Stokken worden keihard met de korte kant in zijn wangen geduwd. En in zijn oren. Links. Rechts. Hij schreeuwt het uit. Verzet zich. Probeert weg te komen. Hij laat zijn urine en ontlasting lopen. Angst. Pijn. Wegkomen lukt niet. Om de kooi heen staan mannen te schreeuwen, te joelen. Ze zitten bovenop hem. En ze blijven maar slaan. En slaan. En slaan......Uren gaat dit door. Eerst verzet hij zich nog, maar Tong Teh houdt het niet meer vol. Kan niet meer op zijn benen staan van de pijn en de angst. Omdat hij vast zit, kan hij niet gaan liggen en 'hangt' hij met zijn gebroken lijf tegen de kooi constructie aan. De touwen snijden in zijn enkels. Geen eten. Geen drinken. Geen moeder. Open wonden op zijn benen, op zijn slurf en in zijn gezicht. Af en toe wordt hij met rust gelaten, maar dan komen de mannen weer. En begint de afranseling opnieuw. Door zijn hele lijf voelt hij de pijn steeds heftiger worden. Dit gaat door totdat hij het echt niet meer vol kan houden. Na bijna een week geeft hij het op. Tong Teh verzet zich niet meer. Hij kan niet meer. En dan, op het moment dat alles lijkt verloren, op het moment dat hij zich overgeeft aan de afschuwelijke mishandelingen, krijgt hij eindelijk wat water. Zijn leven tot 'werk' olifant is begonnen.
Elke werk olifant, elke olifant in gevangenschap, elke olifant waar geld mee wordt verdiend is een gebroken ziel. Lam geslagen en hardhandig getraind. Afhankelijk gemaakt van zijn verzorger. Of zoals eigenaren vaak zo mooi zeggen: gedomesticeerd. 'De olifant is onderdeel van ons gezin. We houden van haar als van een eigen kind. Wij zijn haar familie.'
Het leed wat deze dieren wordt aangedaan is zo onvoorstelbaar groot dat het bijna lijkt alsof het niet waar kan zijn. Maar toch is het zo. Ik zie het elk jaar opnieuw tijdens mijn vrijwilligerswerk in Thailand. Het maakt niet uit of je een rit maakt, een circusshow bezoekt, 1 dag een mahout mag zijn of met zijn tienen 1 olifant wast. Deze olifanten zijn stuk voor stuk gebroken wilde dieren en dat is de reden dat jij dichtbij ze kan komen, ze aan kan raken, een unieke ervaring kan opdoen en de eigenaar hier (grof) geld mee kan verdienen.
Olifant Sri Nuan en Marleen Olifanten toerisme zal blijven bestaan. Aan jou de vraag: welke bijdrage wil jij daaraan leveren? Gun je Tong Teh met zijn gebroken gouden hart het beste leven wat hij gezien de omstandigheden kan krijgen of help je zijn hart steeds een beetje verder afbrokkelen.....
Wordt het een do of een don't:
Dont's:
- Circusshows
- Trektochten
- Op de rug van een olifant zitten
- Schilderijen kopen gemaakt door een olifant
- Voer kopen voor straatolifanten
- Olifantenvoetbal of polo-wedstrijd bezoeken
- 'Mahout for a day' programma volgen
- Kampen bezoeken waarbij olifanten dag in dag uit dezelfde vaste routine moeten volgen
- Kampen bezoeken waar olifanten niet vrij met elkaar kunnen socialiseren en aan de ketting staan als ze niet aan het 'werk' zijn
- Kampen bezoeken waar de olifantenhaak wordt gebruikt om het dier 'aan te sturen'
Do's:
- Een reservaat bezoeken waar olifanten zo vrij en wild mogelijk leven*
- Vrijwilligerswerk doen
- Wilde olifanten spotten in een National Park
*op mijn website Liefs uit Thailand staan de reservaten die een bezoek waard zijn. Maar ook waarom de dont's dont's zijn. Zeker even kijken dus.
Ter herinnering aan Tong Teh ❤️
Tong Teh is op 24 november 2010 in Surin overleden. Hij is ongeveer 21 jaar geworden en zijn hele leven uitgebuit. Het laatste jaar heeft hij geleefd met een gebroken pols, stond hij 24 uur per dag vastgeketend aan een paal en werd hij uitgehongerd door zijn eigenaar. Van alles is geprobeerd om hem te redden, maar de eigenaar wees dit resoluut af. Na zijn dood begrepen wij waarom. Tong Teh werd verkocht: zijn ivoor, zijn huid, zijn vlees, zijn staart en zelfs zijn wimpers. Zijn eigenaar heeft hier meer dan €20.000,- mee verdiend.
If you ignore their suffering, I will remind you of it.
If you don't understand them, I will translate.
If you don't hear them, I will be their voice.
You may silence them but you cannot silence me as long as I live.”
~ Anita Mahdessia ~
Tekst: Marleen 2016
Foto's: Marleen/Stop Dierenleed Nederland
Wordt het een do of een don't:
Dont's:
- Circusshows
- Trektochten
- Op de rug van een olifant zitten
- Schilderijen kopen gemaakt door een olifant
- Voer kopen voor straatolifanten
- Olifantenvoetbal of polo-wedstrijd bezoeken
- 'Mahout for a day' programma volgen
- Kampen bezoeken waarbij olifanten dag in dag uit dezelfde vaste routine moeten volgen
- Kampen bezoeken waar olifanten niet vrij met elkaar kunnen socialiseren en aan de ketting staan als ze niet aan het 'werk' zijn
- Kampen bezoeken waar de olifantenhaak wordt gebruikt om het dier 'aan te sturen'
Do's:
- Een reservaat bezoeken waar olifanten zo vrij en wild mogelijk leven*
- Vrijwilligerswerk doen
- Wilde olifanten spotten in een National Park
*op mijn website Liefs uit Thailand staan de reservaten die een bezoek waard zijn. Maar ook waarom de dont's dont's zijn. Zeker even kijken dus.
Ter herinnering aan Tong Teh ❤️
Tong Teh is op 24 november 2010 in Surin overleden. Hij is ongeveer 21 jaar geworden en zijn hele leven uitgebuit. Het laatste jaar heeft hij geleefd met een gebroken pols, stond hij 24 uur per dag vastgeketend aan een paal en werd hij uitgehongerd door zijn eigenaar. Van alles is geprobeerd om hem te redden, maar de eigenaar wees dit resoluut af. Na zijn dood begrepen wij waarom. Tong Teh werd verkocht: zijn ivoor, zijn huid, zijn vlees, zijn staart en zelfs zijn wimpers. Zijn eigenaar heeft hier meer dan €20.000,- mee verdiend.
If you ignore their suffering, I will remind you of it.
If you don't understand them, I will translate.
If you don't hear them, I will be their voice.
You may silence them but you cannot silence me as long as I live.”
~ Anita Mahdessia ~
Tekst: Marleen 2016
Foto's: Marleen/Stop Dierenleed Nederland
RSS Feed